Na enkele verhalen over mijn tijd in militaire dienst, willen mijn zonen opeens meer weten. Ze vragen mij om in gedachten nog eens uitgebreid terug te gaan naar mijn jeugd, ze zijn nieuwsgierig geworden. Voor hen is het een onvoorstelbaar dwaas idee, dat er blijkbaar een tijd is geweest waarin het heel normaal was dat in ons land bijna alle jonge mannen voor een vrij lange periode ‘onder de wapenen’ moesten. Het feit dat ik in een grijs verleden, ver voor hun bestaan, ook geruime tijd bij die groep hoorde, vinden ze razend interessant.
‘Hoe was dat, hoe ging dat, we willen het graag van je weten, vertel!’
Al gravend en spittend in mijn geheugen, haakt het ene feit aan het andere, roept het ene verhaal het andere op, alles is met elkaar verknoopt en verbonden, alles blijkt als spaghetti aan elkaar te hangen. Nu, na bijna vijftig jaar, heeft die bijzondere periode uit mijn bestaan blijkbaar zoveel indruk gemaakt, dat veel feiten en omstandigheden, veel hilarische verhalen en enkele ongelooflijk stomme streken, maar ook veel emoties en zelfs gedachten en overwegingen uit die tijd nog goed geconserveerd in het geheugen liggen en moeiteloos te reproduceren zijn.
Na een lang leven met een dagelijkse intensieve baan, met andere ingrijpende ervaringen en bizarre belevenissen, blijkt het toch een zeer speciale periode uit mijn bestaan te zijn geweest. Een stukje leven waarop naderhand weer andere stukken en stukjes opgestapeld werden, maar achteraf wel een zeer bijzonder stukje jeugd.
Midden in het digitale tijdperk van computer en internet, van smartphone en IPad ga ik terug naar de tijd van telex, telefoon en telegraaf. Met gemak herinner ik me de eerste computer die op een dag onze betonnen, atoomvrije bunker in werd gereden. Op een steekwagentje stond daar het nieuwste wonder van de moderne tijd.
‘Kom allemaal kijken: we krijgen een COMPUTER!’
We schrijven 1968 en zelfs het woord was splinternieuw.
thrammy 15
thrammy 