HET IS WAT HET IS

Ook deze lentemaand nadert alweer rap zijn einde. Buiten barst het al van de kleurige bloesem, maar de echte lente moet nog beginnen.

Ik zie dat er hier nog steeds veel mensen mijn (oude) verhalen komen bezoeken, maar ik heb het regelmatig schrijven van blogs eraan gegeven, geen fut, geen inspiratie meer. Ik worstel nog wel met mijn ultieme persoonlijke verhaal, wat ik op een andere plek aan het vertellen ben. Zoek verwoed naar een betere vorm, zoek naar iets moois, iets speciaals dat het zou moeten worden. Probeer van alles te verzinnen, maar kom voorlopig geen stap verder. Het zou iets spectaculairs moeten worden, maar het mag voorlopig nog niet lukken. Het blijft steken in een gewoon alledaags verhaal van een jongen die opgroeit, naar school gaat en nog een school, die dingen probeert, van alles doet, van alles ontdekt, veel mensen ontmoet en langzaam oud wordt. Zo gaat het. Het is niet anders, het leven is niet altijd heel bijzonder, meestal niet.

Ik lees het boekje van Dirk de Wachter, de aimabele Belg, de psychiater die zo vriendelijk is en zo begaan is met het soms tragische lot van de mensen: ‘De kunst van het ongelukkig zijn.’ De man die sedert enige tijd zelf ernstig ziek is en toch steeds bezig is met anderen te troosten. Hij legt het allemaal nogmaals uit, hij is zo geduldig. Het leven overkomt ons, we moeten het omarmen. We jagen achter het geluk aan, maar alleen in gezelschap van de medemens vinden we de zin van het leven.

We hoeven niet echt gelukkig te zijn, als we maar zinvol bezig zijn. Tevreden met wat we zijn, wat we hebben, wat we doen, met respect voor de ander, ook met het mooie cadeau wat de fantastische kunst voor ons kan betekenen. We komen en we gaan, we zijn er even en dan weer heel lang nooit meer, het is een cyclus, het is de rondgang. We moeten in onze tijd dingen doen, zinvolle dingen, spelen met je kinderen en kleinkinderen, dingen maken, gedichten, schilderijen, verhalen, objecten, bloemen zaaien, boeken schrijven, een huis bouwen, boeken lezen, planten kweken, een moestuin verzorgen, oogsten en weer planten en zaaien. Mensen helpen, mensen troosten die ernstig verdriet hebben, mensen omarmen, mensen opmerken, mensen echt zien, hun verlangens erkennen. Er gewoon zijn voor die mensen. Een arm om hen slaan. Kortom, zinvolle dingen doen in de tijd die ons gegeven is.

Ook deze hoopvolle lentemaand nadert rap zijn einde. De temperatuur zal gaan stijgen, we mogen weer naar buiten. We hopen op een mooie zomer. We hopen op het einde van de oorlog, maar we maken ons geen illusies. Niet over die wrede oorlog, niet over het klimaat, niet over de mensheid in het algemeen. Het is wat het is. We hopen op heel kleine stapjes. Een staakt-het-vuren zou al wat zijn. Een bestand. Een gevangenenruil. Een graandeal. Of een klein ongelukje van Poetin. Een trapje, een losliggende tegel.

© thrammy 23