Oude mensen verdwijnen stil en stiekem uit het straatbeeld. Soms denk je al een tijdje dat ze dood zijn, maar plots duiken ze dan op in een overlijdensadvertentie: ze leefden nog wel degelijk, maar nu dus niet meer. Zo ook met onze geliefde dichter Remco Campert. Eerst verdween hij uit de krant, ik mis zijn stukjes al heel lang, toen verdween hij van het scherm. Bijna iedereen en mijn vrouw dachten dat hij al lang dood was.
Gisteren is hij dan eindelijk echt gestorven en de Volkskrant doet hem geweldig veel eer aan, door hem uitgebreid te gedenken, vele pagina’s komen bewonderaars aan het woord en ook en vooral de dichter zelf. Ik lees het allemaal, het is heel veel en heel mooi allemaal. Een dichter in de mooiste zin van het woord, een dichter zoals hij moet zijn. Simpele, ontroerende gedichten, fantastische uitspraken, een sobere, pretentieloze houding, onvergetelijke zinnen. Een pracht mens bovendien. Geen vet ego, geen poeha, heerlijk menselijk falen, lekkere verslavingen. Bijvoorbeeld elke middag met zijn (vierde) vrouw scrabbelen om vier uur. Verder roken, drinken, jazz, vrouwen. In willekeurige volgorde en zo mogelijk alle vier tegelijk of in combinatie.
Zijn vader, de door de Duitsers jong vermoorde dichter Jan Campert is deel van ons nationaal geheugen met zijn fenomenaal gedicht:
HET LIED DER ACHTTIEN DODEN
Een cel is maar twee meter lang
en nauw twee meter breed,
wel kleiner nog is het stuk grond
dat ik nu nog niet weet,
maar waar ik naamloos rusten zal,
mijn makkers bovendien,
wij waren achttien in getal,
geen zal den avond zien.
Daarna een aantal prachtige strofen vol moed en vaderlandsliefde en tenslotte:
Ik zie hoe ’t eerste morgenlicht
door ’t hooge venster draalt –
mijn God, maak mij het sterven licht,
en zoo ik heb gefaald
gelijk een elk wel falen kan,
schenk mij dan Uw genâ,
opdat ik heenga als een man
als ik voor de loopen sta.
Een monument in de Nederlandse literatuur.
78 jaar later is nu ook zijn zoon gestorven, een natuurlijke dood, gelukkig na een lang en mooi leven. Zijn zoon, de dichter Remco, die zijn vader nauwelijks heeft gekend en duidelijk zijn eigen gang ging in een totaal andere tijd. Ook de zoon is als dichter een monument geworden. Nederland is op deze maandag een stukje armer geworden.
© thrammy 22
thrammy 